Lovely Nederland.

Ja, ook dit verhaal moest er toch nog van komen. Inmiddels al weer bijna 3 weken thuis, en ook hier gaat het leven weer gewoon door. Ik heb een geweldige thuiskomst gehad maar toch is het vreselijk wennen. En heb ik me echt een paar dagen buitenlander in eigen land gevoeld. En dat is echt RAAR! Oke ik zal eens beginnen met vertellen.

Vrijdag 22 juni was de dag dat het dan toch echt allemaal afgelopen was. De hele week nog met vrienden bij elkaar gekomen, samen gegeten, gekletst, uitgeweest en nog meer gekletst. Donderdag avond gingen we nog met zijn alle samen in het huis van Anahi eten. Kip van de asado. Heerlijk! Het plan was om rond 2 uur naar huis te gaan om toch nog een beetje te slapen. Uiteindelijk werd ik om half 5 naar huis gebracht om nog mijn laatste spulletjes klaar te maken, nog even snel te douchen en toen werd ook mijn gastfamilie wakker. We zouden om half 8 in Rosario moeten zijn. Rocio mijn gastzus was al in Rosario dus die moesten we daar even oppikken. In de auto was ik vrijwel meteen in slaap gevallen. Heel gek was dat ook niet.. Samen met mijn gastbroertjes achter op de bank, onder een dekentje, en slapen maar. Ondertussen belde Cristian van WEP al op waar we toch bleven. Jaa we waren weer eens lekker laat zoals altijd. Snel Rocio opgehaald en toen naar de ACA (het verzamel punt in Rosario) daar zaten de mensen al op het busje. Ook mijn vriendinnetjes waren gekomen om afscheid te nemen. Alles ging zo snel.. binnen 3 minuten reden we al weg. Wat een hektiek. Jaa daar zat ik dan in het busje met een hoop duitsers. Ik heb mijn kussentje gepakt dat ik van Monique had gekregen en ben gaan slapen. Af en toe werd ik wakker en dan sliep ik al weer. Op het vliegveld moesten we even wachten en toen liep Cristian met ons mee om ons in te checken. Mijn koffer vonden ze jammer genoeg veel te zwaar dus moest ik bijbetalen. Toen ging het nog even mis met mijn borderpas die ze mijn niet hadden gegeven, kon ik weer terug naar de inchekbalie en zo kwam alles toch nog goed. Door de douane, naar de gate en daar zaten Kiki met haar mama al te wachten. Ik had super erge hoofdpijn en voelde me vreselijk miselijk. Want wat zag ik op tegen het vliegen. Vooral het opstijgen.. daar kan ik zo veel hoofdpijn van krijgen. Door alle zenuwen was ik al helemaal ziek. Kiki voelde zich ook niet al te goed. Toen we eenmaal vlogen ging alles goed en heb ik geloof ik wel 10 van de 13 uur geslapen. Toen was het in parijs nog even zoeken en rennen. En toen we in het vliegtuig naar Parijs gingen was het dan toch echt definitief helemaal voorbei en kreeg ik toch wel heel veel zin om iedereen thuis weer te zien.

In het vliegtuig van Parijs naar Amsterdam kletste ik nog wat met twee mannen uit Parijs en liepen de zenuwen verder op. Een maal geland in Amsterdam vlogen Kiki, de mama van Kiki en ik naar de band van de koffers, waar nog geen koffer te zien was. En jaa hoor, daar voor de ramen stond mama al te springen. Even later hadden we alle koffers compleet en konden we door de poort naar buiten.

WOOOOW was mijn eerste reactie.. al mijn vriendinnetjes staan daar. Nee dat had ik echt nooit verwacht, nooit aan gedacht. Natuurlijk ook mijn familie en mijn tante en neefje stonden er. Ik vloog op mama af en daarna iedereen. Spandoeken met; Hiep hoi Anke is terug. En Welkom thuis Anke. Super wat een welkom. Ze waren allemaal samen met de trein gekomen. Ik wist van niets. Toen weer met zen alle samen in de trein naar huis. Vanaf het station reden we met de auto naar huis. Neee he, het kon niet gekker worden. Ook de hele straat was versierd en er hingen twee grote spandoeken met; ANKE WELKOM THUIS. Daar stond de rest van de familie en vienden op straat. Weer een verassing. Ze zijn nog te hele dag gebleven en heb van alles vertelt. Toen iedereen weg was, was ik na al die uren slapen tijdens het reizen niet meer moe en heb ik tot 4 uur in de nacht nog met mijn familie en vriendinnetjes in Argentinie geskypt.

Nu ben ik al wat meer gewent, alles is zoals het was. Toch heb ik wel vaak het gevoel dat ik achterloop en nergens meer iets van snap. Ben toch wel een jaartje weg geweest. Ook al voelt het als een paar maanden.

Ik ben zo blij dat ik deze kans heb gekregen, zo blij dat ik het heb gedaan. Nu praat ik nog dagelijks met mensen uit Argentinie. En dat zal ik denk ik ook zeker blijven doen.

Nu moet ik gaan werken, werken, werken en nog veel meer werken. En dan hopen dat ik in December terug kan naar Argentinie voor de Graduacion. Dat zou wel helemaaal super te gek zijn. Dromen kan altijd.. Want dromen is het een na mooiste wat je kunt doen in je leven.. Want het mooiste is je dromen ook echt waarmaken.

Gewoon de groetjes uit Nederland deze keer.

Anke.